Deel 7 - Turkmenistan, van Dashoguz naar Ashgabat

Vandaag gaan we de grens naar Turkmenistan over. Rond kwart voor zeven een wat chaotische start. Het is de bedoeling om in semi konvooi naar de grens te rijden, maar voor de meesten onder ons is ‘semi’ inmiddels een ruim begrip…. Bij de grens sluiten we weer aan en begint de inmiddels bekende wachtroutine…. Eerst Oezbekistan uit. Gaat vrij vlot. Wel willen ze even in de auto kijken, dus moet Sam eruit. De aanwezige speurhond is nu gelijk van slag en wordt weggebracht. Wel allemaal supervriendelijk! Dan gaat het hek open en mogen we doorrijden naar de grens van Turkmenistan. Als autobaas moet ik langs diverse loketten. Onze reisroute wordt precies ingetekend in de papieren evenals de te rijden kilometers, Sam krijgt een speciale aantekening en uiteraard moet voor alles betaald worden…. in dollars…. We betalen voor het visum, het desinfecteren van de auto (een badje waar we doorheen gereden zijn), transitkosten, brandstofheffing, verzekering en afhandelingskosten… In totaal 316 dollar! Maar dan heb je ook wat en hij heet Dimitri! Onze gids in Turkmenistan. Alleen reizen mag niet, we hebben de hele reis door Turkmenistan begeleiding, aangevoerd door Dimitri. Een super vriendelijke Turkmeen van Russische afkomst die vloeiend Engels spreekt. Na nog een eenvoudige check van de auto mag ik Frans (heeft al die tijd ergens in een wachtruimte samen met de andere bijrijders zitten wachten) weer oppikken. Van 9:30 tot 13:00 uur. Vlot gedaan voor een grensovergang die ervoor bekent staat dat het erg lang duurt!

Eerste indruk van Turkmenistan is brede wegen, niet druk en grootse monumenten. Veel uniforme huizenblokken en veel groen. We overnachten op een parkeerplaats tussen de flats. Als we wandelen met Sam valt ons op dat veel vrouwen een prachtig hoofddeksel dragen. Een soort verhoging onder de hoofddoek, waardoor ze een prachtig silhouet krijgen. Probleem is alleen dat je geen foto’s mag maken in Turkmenistan! Alles moet dus redelijk stiekem gebeuren, zonder dat mensen het zien…..

Vanuit de auto foto’s maken lukt gelukkig wel. De volgende ochtend mogen we in semi konvooi onderweg naar de vuurkrater van Derweze. Al snel waaiert iedereen uit en ontstaat er lichtelijk paniek bij Dimitri. We zien nu ook dat niet alleen Dimitri ons ‘begeleidt’. Steeds dezelfde auto’s duiken op die als het ware rond de groep cirkelen. We worden allemaal weer verzameld en het wordt dus konvooi rijden… achter moeder eend, de Toyota van Dimitri, aan.

De weg is bar slecht, dus het blijft opletten geblazen. We rijden dwars door een eindeloze woestijn, de Karakoem (zwart zand). Eerst is het wel mooi, maar al snel wordt het saai. Ruim 300 kilometer zand, zo nu en dan een auto en wat schapen, geiten en kamelen….

We overnachten in de woestijn bij de vuurkrater van Derweze. De poort naar de hel….. zo noemen de lokale bewoners de sinds 1971 brandende krater. Onder de woestijn zitten enorme aardgasbellen en bij een mislukte boorpoging is de krater in brand gevlogen en brandt nog steeds. We rijden er met 4wd auto’s heen. De gidsen hebben er lol in om ons zo hard mogelijk langs onbegaanbare zandpaden naar de krater te rijden. Geweldige rit dus! De vuurkrater zelf valt het ons in eerste instantie wat tegen. Kleiner dan gedacht en minder spectaculair….. Gewoon een grote gaspit….wel heel erg heet en erg fris ruikt het ook niet….

We zijn uitgenodigd voor een BBQ op traditionele wijze bereid in een yurt bij de krater. Heel gezellig en super lekker. In tijden niet zo goed gegeten! Als we de yurt uitkomen in het donker zien we een fantastisch spektakel. Dante’s inferno is er niets bij! In de blazende hitte lopen we een rondje rond de krater. Overal borrelt gas, spuiten vlammen omhoog… je ziet zelfs nog de restanten van de oude boortoren….

Overdag in de woestijn een zinderende hitte, ‘s nachts koel… Het was vannacht maar 19 graden in de auto. Ook wel eens weer lekker! We starten vanochtend weer in konvooi. Voordeel van onze gidsen is dat ze onderweg ook stoppen bij de bezienswaardigheden in de woestijn. Zo stoppen we bij een modderkrater, een waterkrater…… Sam kan mooi even mee op verkenning…

De weg is iets beter dan gisteren, maar voor de rest blijft het een saaie rit. De woestijn kent in ieder geval in dit stuk weinig variatie. Zo nu en dan wat zandduinen, maar vooral kaal en vlak. De bewoners zijn interessanter…. Overstekende kamelen en een schaap voorop de brommer….

Dan komen we vanuit de woestijn in de hoofdstad Ashgabat, de witte stad. De president heeft in al zijn wijsheid bepaald dat de witte stad niet vervuild mag worden door vieze auto’s, dus we gaan verplicht door de wasstraat. Met de hand worden onze 12 campers in no time gekuist.

Schoon rijden we de witte stad binnen over brede lege wegen…. Het doet wat onwerkelijk aan, net alsof we in een toneeldecor rijden. Het vliegveld met de aankomst- en vertrekhal in de vorm van een adelaar, enorme monumenten, veel fonteinen, uniforme flatgebouwen….

Onze reis door Turkmenistan is alleen mogelijk begeleid door een gids en een geboekte hotelkamer…. We parkeren de campers achter het hotel. Helaas mag Sam niet in het hotel, dus hebben we een hele dure douche van 200 dollar!!! Maar we maken er dan ook even goed gebruik van, evenals van het zwembad bij het hotel. Slapen doen we bij Sam in de camper. Ook inclusief is de stadstour met een bus de volgende ochtend. Natuurlijk eerst naar de moskee waar zich het mausoleum van de vorige president Saparmurad Nijasow bevindt. Een enorme moskee, waar plaats is voor 10.000 mensen (7000 mannen en 3000 vrouwen).

Fotograferen is verboden, maar van Dimitri mogen we tijdens de rondrit fotograferen zolang we maar niet mensen herkenbaar op de foto zetten. Maar op straat of in de bazaar zomaar een foto nemen wordt absoluut niet gewaardeerd!!! We vervolgen de rondrit langs enorme monumenten, ministeries, groene parken en andere openbare gebouwen. Een kenmerk hebben ze gemeen. Alles lijkt leeg, onbewoond en uitgestorven. Volgens Dimitri is het een nationale feestdag, maar het doet wel heel erg unheimlich aan. Net alsof je in een lege paralelwereld rondrijdt…. De monumenten vallen ook allemaal in de categorie buitenmodel en over de top. Een monument ter ere van een gebeurtenis in 1993 is 93 meter hoog…. Kortom een onwerkelijke ervaring.

Tot slot van de rondrit rijden we langs het stadion waar de Aziatische spelen plaats zullen vinden. Ook hier waar je maar kijkt wit marmer met gouden versieringen. De ‘eeuwige’ vlam is gepositioneerd op de hals van een Akhal-Teke paard (nationaal symbool van Turkmenistan).

‘s Middags gaan we met de taxi de stad in. Naar de bazaar. Een reisgenoot heeft een jurk laten maken voor Iran en wij zijn ook geïnteresseerd. Voor Iran moet een jurk ruimvallend, hooggesloten en enkel bedekkend zijn en lange mouwen hebben. Omdat het zo warm is (40 graden) zoeken we dunne katoenen stoffen… Om 16:00 uur zal de jurk klaar zijn. Ondertussen lopen we over de bazaar. Het leeft hier niet. Te netjes, te steriel. Als je vraagt of je een foto mag maken schiet iedereen in de stress…. Stiekem een foto van een bijna lege straat….

Om 16:00 is onze jurk uiteraard nog niet klaar. We spreken af dat ze om 17:00 in het hotel gebracht worden… En ja, net voor we gaan komt een taxi voorrijden! Super! Helemaal klaar voor Iran vertrekken we in kolonne naar de grens. We hebben het nog druk. Alle drank moet op of weg voor we Iran binnengaan (alcohol is ten strengste verboden in Iran). Iedereen heeft nog wel wat en het wordt een gezellige avond! Iran here we come…..

PS…. bloggen vanuit Iran mag officieel niet…. ga het wel proberen maar even rustig aan….. tijdje geen nieuws is dus geen reden tot ongerustheid….