Na ongeveer 100 km stoppen we bij de oude stad Pasargad, gesticht door Cyrus de Grote in de 6e eeuw voor Christus. De archeologische site beslaat 160 hectare met onder andere het mausoleum van Cyrus de Grote, een paleis met tuinen en een fort. Er is helaas zo weinig van over dat we er weinig meer van kunnen maken, zelfs ik niet….
Het is bloedheet (boven de 40 graden), dus snel terug naar de auto en de airco. Het is een lange saaie rit (in totaal 500 km) met zo nu en dan wat bergen in de verte en verder een kale woestijn vlakte.
In Isfahan rijden we naar het parkeerterrein van hotel Abbasi. Onze reisgenootje, die in Yasd zo ongelukkig ten val kwam, is na haar operatie hier een paar dagen aan het bijkomen. Het hotel is gevestigd in een oude karavanserai en bezit een prachtige binnentuin. Het wordt een fijn weerzien met een gezellig dinertje in de tuin van het hotel. We overnachten op de parkeerplaats. Het is vrijdagavond (zondag in Iran) dus is het feest. In het naastgelegen park is het een drukte van belang met picknickende mensen en spelende kinderen. Voor het eerst zien we kinderen (volledig gekleed) zwemmen in de vijvers… 
De volgende dag pakken we gezamenlijk de taxi naar de oude bazaar. We zien een mooi binnenhofje bij een prachtig oud herenhuis, met een wand van deuren met de bekende deurkloppers… Blijkt een koffiehuis en we drinken koffie en thee. We raken in gesprek met degene die ons bediend, een man van 26 die uitstekend Engels spreek (blijkt in Engeland en Amerika gewoond te hebben). Hij is zeer openhartig over de huidige situatie in Iran, waar vooral de jongeren steeds meer tegen in opstand komen. Enerzijds heel fel tegen het huidige regime, anderzijds heel realistisch wanneer hij zegt dat dingen pas kunnen veranderen wanneer ouderen er niet meer zijn… We mogen rondkijken in het huis en zien de meest fantastische oude spullen, keramiek, tapijten en andere curiosa. Zou een paradijsje geweest zijn voor een vriendin die in brocante handelt….
Wanneer we verder lopen worden we aangesproken door een tapijthandelaar. Leuke vent met een goede babbel… en ja…. we gaan voor de bijl. We gaan mee naar de winkel en bekijken een aantal tapijten. Wanneer ze eenmaal door hebben wat wij mooi vinden wordt alles op alles gezet om te kunnen leveren… Van overal van de bazaar worden tapijten aangesleept die zouden kunnen voldoen… Leuk om te zien dat de handelaren elkaar dan helpen. Wij gaan voor een prachtige kelim van ongeveer 2 bij 3 meter met heldere rode en blauwe kleuren met een gouden gloed, die ontstaan is door een laatste verfbeurt met walnoot. Prachtig!
Het tapijt wordt ‘s middags bij het hotel bezorgd, dus we lopen nog even over de bazaar en belanden in een traditioneel restaurantje. We willen niet heel uitgebreid eten en kiezen voor een salade met een köfte. Dit blijkt een enorme bal lamsgehakt met rijst…. Lekker maar veel te veel…. Ook heel lekker een soort milkshake met citroenwaterijs met munt! Ga ik thuis zeker uitproberen. We kijken nog even rond op het Meidan Emam, een enorme plein midden in de bazaar, en besluiten dan een taxi te zoeken om ons rond te reiden langs de beroemde bruggen van Isfahan. ‘s Avonds worden hier prachtige serenades gehouden, maar i.v.m. de conditie van ons reisgenootje laten we ons nu overdag als een stel Japanners rondrijden….
Terug in het hotel nemen we afscheid van onze reisgenoten. Zij gaan via Turkije terug naar huis zodat zij zich over drie weken bij de orthopeed in Nederland kunnen melden. Wij gaan met de camper naar een parkeerplaats aan de rand van Isfahan. Opnieuw een typisch Iraanse tent kampeerplek. Wij worden netjes achter een hek gezet en Sam geniet na het drukke centrum van Isfahan van een lekkere avondje liggen op een grasveld. De volgende ochtend, zondag 9 september, maken we ons op voor opnieuw een lange rit van ruim 500 kilometer naar het westen van Iran.
Onderweg tussen de kale bergen. We rijden tussen de 1600 en 2400 meter hoogte, met zo nu en dan een plukje groen. Mooi, maar wel eentonig. Tegen 19:00 uur rijden we bij Bisotun de overnachtingsplek op. We zijn weer terug bij de groep.
Bisotun ligt langs de oude handelsroute die de Iraanse hoogvlakte met Mesopotamië verbindt. Hier is in opdracht van Darius de Grote in 521 v. Chr. een reliëf hoog in de rotsen uitgehouwen met een inscriptie in spijkerschrift. Jammer genoeg staat alles in de stijgers en heb je een verrekijker nodig om er iets van te zien. Wel mooi (en zichtbaar) is het reliëf van Hercules. Het hoofd is al tweemaal gestolen, maar ook steeds weer teruggevonden….
Wijziging in de reisroute. In verband met een aardbeving eerder dit jaar bezoeken we niet de geplande grot Qhuri Qaleh, maar de Ali-Sadre grot die iets verder noord-oostelijk ligt. Onderweg er naar toe lunchen we in een lokaal restaurantje. Voor de deur een bijzondere blikvanger…
De Ali-Sadre grot blijkt een toeristisch spektakel en wij besluiten dit aan ons voorbij te laten gaan. ‘s Avonds horen we dat de camper van andere reisgenoten, die in Teheran staan met een kapotte katalysator, niet gerepareerd kan worden. De auto gaat op de trailer naar Turkije. Einde reis voor dit koppel! Balen! Dinsdag 11 september gaan we op weg naar Aspadana, tegenwoordig Takht-e Soleyman (de troon van Salomon) genoemd. Een prachtige rit door een kaal heuvellandschap met mooie kleuren. Een landbouwgebied met eindeloze graanvelden…..
We rijden op gele binnenwegen en soms is het net alsof we alleen op de wereld zijn. In de dorpjes staat het stro hoog opgetast op de huizen. De wintervoorraad is binnen.
Aan het einde van de middag komen we aan bij Zendan-e Soleyman, de gevangenis van Soleyman, een oude vulkaankrater. We beklimmen hem met Sam tot halverwege. Op de top kun je in de krater kijken, een gat van ongeveer 80 meter diep…. Ik klim nog iets verder, maar het laatste stuk is mij te stijl. Omhoog is nooit het probleem, maar je moet ook weer naar beneden….. Vanaf de krater wel prachtig uitzicht over Takht-e Soleyman, het fort in de verte.
We parkeren de auto op de parkeerplaats bij Takht-e Soleyman voor de nacht en gaan omhoog naar de oude vesting. Een ommuurde heuveltop met in het midden een klein meertje, een natuurlijke bron. Rondom het meertje zijn restanten te zien van de wallen met grote poorten, paleizen, een moskee, een vuurtempel en een haman. Men is druk bezig met de restauratie en het wordt mooi….. (te mooi?).
We staan al een paar dagen op hoogte en dat heeft de fijne bijkomstigheid dat het ‘s nachts weer veel koeler is. Vannacht zelfs 18 graden in de camper…. Brrrrrr!!!! Maar wij, inclusief Sam, slapen er goed bij!
We rijden opnieuw een prachtige route door de bergen naar het zoutmeer van Urmia. Eigenlijk geschrapt uit het programma, maar wij hebben geen zin om een paar dagen in Tabriz te staan. Dus belanden wij samen met een drietal andere reiskoppels op een prachtig plekje midden in het verdroogde en verzilte meer van Urmia.
Eindelijk een lekkere relaxte dag midden op de zoutvlakte. Geen mens in de buurt, dus geen hoofddoekjes, lange broeken onder jurken….. Kortom zalig!!! Nog even een korte onderbreking van een vrachtwagen met 3 mannen die het onkruid komen watergeven…. Een ultieme poging om de verzilting en verdroging tegen te gaan…..
Dan aan het eind van de dag toch weer een rot bericht. Opnieuw hebben reisgenoten een ongeluk gehad. Het blijft lange tijd onduidelijk wat er precies aan de hand is, maar gelukkig horen we dat ze het er zelf goed afgebracht hebben. Het begint inmiddels te lijken op het verhaal van de 10 negertjes…..
Vrijdag 14 september rijden we over de dam dwars door het zoutmeer van Urmia. Eigenlijk een verschrikkelijk beeld, dat zo’n groot meer ten prooi is gevallen aan irrigatie…. Het levert wel prachtige plaatjes op. Zout als ijsschotsen en stillevens van vergane glorie…..
Ook het eerste stuk na het meer is fantastisch met op de achtergrond de zoutvlakte.
Onderweg naar Kandovan, een toeristisch dorpje onder de rook van Tabriz, komen we weer in de inmiddels bekende Iraanse verkeerschaos terecht. Dorpjes met smalle straatjes waar iedereen dubbel parkeert en ook nog probeert in te halen…. Het is bovendien weer vrijdag (zondag in Iran), iedereen is vrij en lijkt onderweg te zijn….
Kandovan, een soort Cappadocië in het klein, blijkt verschrikkelijk toeristisch te zijn. We parkeren buiten het dorp op de parkeerplaats voor de nacht en lopen het dorp in. In de berghelling zijn grotwoningen, stallen en kleine winkeltjes uitgehouwen. Soms met wat muurtjes en wankele balkonnetjes uitgebouwd…..
Langs het riviertje in het dal de bekende kleedjes met grote families en ladingen eten. Boven langs de oever allerlei kraampjes en restaurantjes.
‘s Avonds eten we met reisgenoten in een van de restaurantjes. Wanneer het donker wordt begint een trommelconcert. Jongens zingen onder begeleiding van trommels en stokslagen om de nationale rouwdagen te eren. Niet iedereen zingt even zuiver, dus we besluiten snel terug te gaan naar de campers….. ‘s Ochtends vroeg worden we wakker van een nieuwsgierig aagje….
We besluiten niet meer naar Tabriz te gaan maar via het klooster van Stephanos (tip van andere reisgenoten) rechtstreeks naar de grens. Het wordt een rustige rit door de bergen. Naar mate we dichter bij de grens komen worden de bergen hoger en spectaculairder.
We stoppen onderweg bij een tot hotel verbouwde karavanserai. We eten weer een ‘balletje’, ditmaal gelukkig een iets normaler formaat. Ik mag samen met een dame van het hotel, die als enige Engels spreek, rondkijken in de prachtig verbouwde karavanserai. Wat mooi gedaan! De juffrouw blijkt hotelmanagement gestudeerd te hebben in Teheran en ik vraag haar of zij manager van het hotel is? Nee, dat kan niet, zij is slechts de receptioniste….. Dat in een internationaal hotel waar zij de enige is die Engels spreekt…..
We rijden verder naar het klooster. De bergen krijgen steeds meer kleur en het landschap wordt steeds mooier. Onderweg bij Jolfa paspoortcontrole want we blijken vlak langs de grens met Armenië te rijden. We passeren opnieuw een prachtig gerestaureerde karavanserai met ervoor een mooi uitgevoerde bronzen karavaan.
Het grensgebied is spectaculair. Schitterende bergketens met verweerde rotsen in allerlei kleuren. In het midden daarvan ligt het oud Armeens Christelijke klooster van Stephanos. Hier gelukkig ook weer goed nieuws, want onze reisgenoten die met autopech in Shiraz stonden, sluiten nu weer aan. De auto is gerepareerd (nieuwe koppelingsplaten). Gezamenlijk bekijken we het klooster. Mooi gerestaureerde buitenkant en binnen wordt nog druk gewerkt. In de koepel van de kerk mooie decoraties en de prachtig bewerkte deur is een pronkstuk van het klooster, evenals de huispoezen die lekker op de binnenplaats van het zonnetje liggen te genieten.
‘s Avonds schuiven we met 5 koppels aan bij een visrestaurant aan de weg bij Jolfa. Super lekker gegeten en gezellig onder elkaar. We mogen ‘s nachts blijven staan op de parkeerplaats bij het restaurant. Blijkt niet de meest rustige plaats, maar goed, we zijn aardig wat gewend in Iran. Morgen nemen we afscheid van een rumoerig, chaotische, soms bizar, maar ook uiterst vriendelijk Iran. Op weg naar het volgende land van onze reis, Armenië.
Hi, gefeliciteerd met het mooie tapijt (vliegend? :-)). Mooi hoor dat klooster met de huispoezen. Veel plezier verder in Armenië. lG
BeantwoordenVerwijderen