Helaas, aan alles komt een einde…. We rijden naar het noorden. Een lange vrij saaie rit door een heuvelachtig landschap met veel landbouw. Tegen een uur of vier besluiten we op een mooi binnendoor weggetje bij Hocahasan te stoppen. Vlakbij is een boer bezig stenen op een kiepwagen te laden. We vragen of we de nacht op de zijweg mogen doorbrengen. Is prima! Hij spreekt zelfs een paar woorden Engels. Rustige nacht en we worden ‘s ochtends wakker van de kuddes koeien die weer naar de weiden gebracht worden. Het is nog 130 kilometer naar Safranbolu. Vreemd, ik kan me van de vorige keer dat we hier waren de gigantische voorstad helemaal niet meer herinneren…. We parkeren de auto op de camping bij een konakhotel in het oude centrum. Safranbolu staat op de werelderfgoedlijst vanwege de historische Osmaanse architectuur. Vanwege de ligging aan een belangrijke handelsroute bouwden rijke kooplui en ambachtslieden hier herenhuizen (konaks) van hout en steen. Heeft wel wat weg van Duitse vakwerkhuizen.
In het oude centrum veel smalle steegjes met oude houten herenhuizen en een soort bazaar met kleine winkeltjes (veel handwerk en metaalbewerking). Beneden bij het riviertje worden we aangesproken door een man. Hij neemt ons mee langs oude tabaksschuren, leerfabriekjes en de oude wasplaats langs het riviertje. Uiteraard moeten we ook mee naar zijn restaurantje. We eten menemen, een soort groenteomelet met tomaat en paprika in koperen schaaltjes uit de oven. Samen met lekker vers bruin brood… mmmm… zalig. We mogen ook even binnen kijken in zijn huis, 300 jaar oud. Prachtige gerestaureerd, mooie houten vloer, tapijten en prachtige antieke waterkannen.
Terug in de bazaar vallen we voor de waterkan die we 5 jaar geleden heel mooi maar ook erg duur vonden…. De goedkope Turkse Lira doet wonderen…. We kopen een waterkan, een dienblad en 4 koperen ovenschaaltjes….
Onderweg ook weer veel poezen in de relaxstand…..
Ook in de relaxstand onze reisvrienden. Ondanks verwoede pogingen lukt het hen niet om Frans mee de Haman in te krijgen…. Zelf gaan ze gelukkig wel en genieten van een echte traditionele Turkse Haman! Om Frans jaloers te maken sturen ze even een appje tijdens de behandeling….. Ondanks dat we nooit foto’s van reisgenoten in de blog publiceren, kunnen we dit toch niet laten….. zij het wel onherkenbaar…..
‘s Avonds genieten we van een gezellig afscheidsdiner in het hotel. Morgen scheiden onze wegen. Onze reisvrienden willen nu toch echt richting huis en wij blijven nog even treuzelen in Turkije. Wij willen nog een stukje westkust Turkije meepakken en gaan morgen richting Kusadasi.
Vrijdag 12 oktober rijden we een flink stuk over de snelweg richting Istanboel. Een drukke weg met veel stoplichten en aan weerszijden langgerekte bebouwing en industrie. Een wat troosteloze wereld vol afval en plastic langs de weg. Het helpt ook niet dat het weer omgeslagen is. Het is grijs en het miezert wat…. Bij Sakarya slaan we af naar het zuiden. De weg wordt rustiger en we komen weer meer in de bergen. Bij het meer van Iznik, in Nicea, vinden we bij het haventje van de roeivereniging een camperplek mooi aan het water. En…. wat schetst onze verbazing…. een half uurtje later parkeren onze reisgenoten hun camper achter ons….. Zeker niet afgesproken, maar wel super gezellig. Dus, een tweede afscheidsdinertje bij een visrestaurant tegenover de haven….
‘s Ochtends nemen we opnieuw afscheid. Nu helaas ECHT. We gaan nu definitief ieder een andere kant op. Zij richting Griekenland. Wij verder naar het zuiden naar Cavdarhisar. Hier ligt de antieke stad Aezani met een tempel van Zeus. De restanten van de antieke stad liggen verspreid door het hele dorp. Helaas is er ook veel vernield tijdens aardbevingen en zijn de restanten ook gebruikt voor andere doeleinden….. Zo zie je naast de weg ineens stukken van een antieke marmeren zuil liggen…. Een oude Romeinse brug wacht op betere dagen…. (geld voor herstel).
Bijzonder is de crypte onder de tempel, naar men aanneemt ter ere van Cybele, de moedergodin van Anatolië.
Iets verder op de ruïnes van een badhuis, een theater en daarvoor een stadion.
De site is dringend aan onderhoud en restauratie toe. Voordeel is wel dat je overal over en tussendoor kunt lopen. Er wordt druk gewerkt aan een informatiecentrum en op de parkeerplaats in aanbouw overnachten we. Lekker rustig, met uitzicht over de antieke stad.
Zondag 14 oktober zijn we vroeg wakker, maar we keutelen rustig wat aan. Met een voorzichtig zonnetje rijden we het dorp uit naar het westen. Onvoorstelbaar dat hier grote vierbaanswegen liggen. Wij rijden vrijwel alleen op de weg. Prachtige infrastructuur (hadden ze in de Stannen waar we eerder reden goed kunnen gebruiken), maar wel wat overdone. Pas bij Izmir wordt het drukker. Daar liggen nog grotere (tol)wegen en hoewel we beide Garmins op ‘Tolweg vermijden’ hebben staan gaat het hier toch fout…. We komen toch op een tolweg terecht. De kaarten in de Garmins zijn blijkbaar oud en achterhaald. We hebben geen tolvignet, dus zo snel mogelijk er weer af. Lijkt erop dat we mazzel hebben. De tolweg is nog niet klaar, dus er hoeft (denken we) niet betaald te worden. Bij Kusadasi rijden we de stad in naar de camping aan de boulevard. We krijgen achterin een plekje naast andere Nederlanders, waaronder 2 equipes van groep 1 van ‘De Oude Zijderoute’. Het is prachtig weer, 22 graden, dus we genieten lekker van het zonnetje bij de camper. Sam heeft feest, want er zijn een hele partij campingpoezen die geen enkel respect voor hem hebben….. Geen enkel respect voor wie of wat dan ook…..
Volgen een paar lekkere rustige dagen op de camping, flaneren over de boulevard en genieten van het mooie weer. De boulevard is mooi aangekleed. Ik herken een heel veld Tulbaghia (heb ik zelf thuis in een pot buiten op het terras….)
Dan wordt het 17 oktober, 60 jaar! Wat een leeftijd! Sweet sixty zoals een vriendin zegt…. Voelt gelukkig niet anders dan anders… Frans heeft mij goed bedacht. Krijg een prachtige ring en hanger van Zultaniet. Een steen die afhankelijk van het licht van kleur verandert. Van rose, geel/bruin tot groen. Heel bijzonder en ik ben er dan ook heel blij mee! We gaan het vieren met een lekker ontbijtje op de boulevard.
De volgende dag gaan we met de dolmus naar Efeze. 5 jaar geleden waren we hier ook. Toen werden we er zo ongeveer doorheen geduwd samen met bussen vol toeristen van de cruiseschepen. Als we aankomen lijkt het rustig(geen cruise schepen). Efeze is een prachtige antieke havenstad die in de Romeinse tijd tot bloei kwam en een belangrijke rol speelde in het Christendom. Maria schijnt hier haar laatste levensjaren doorgebracht te hebben. De stad raakte in verval toen de haven dichtslibde. Nu zijn de restanten te zien van tempels, een bibliotheek, een theater, een stadion, een gymnasium, badhuizen, kerken, paleizen en woonhuizen. Opvallend is dat veel meer afgezet is dan 5 jaar geleden en dat de staat van onderhoud zeker niet vooruit is gegaan…. Jammer, want het is een werkelijk prachtige site waar jaarlijks heel veel (betalende) bezoekers komen….
Van verre zie je het enorme theater, met op de voorgrond de lange zuilengang die vroeger naar de haven leidde.
De bibliotheek van Celces uit 114 - 117 n. Chr.
Overal prachtige reliëfs ter versiering.
De tempel van Hadrianus uit 123 n. Chr.
Links de poort van Hercules en rechts een detail van de tempel van Hadrianus.
Prachtige oude stad. Blij dat we hier nogmaals naar toe zijn gegaan. Ondanks de bussen Japanners, Chinezen en Koreanen, hebben we rustig op ons gemak kunnen rondlopen en rondkijken. Ook hier trouwens weer prachtige plaatjes van relaxte poezen die handig gebruik maken van de antieke oudheden….
Nog een lekkere rustige dag op de camping van Kusadasi. ‘s Middags even de stad in, terrasje pakken en toch maar een tolvignet bij het postkantoor opgehaald…..
Zaterdag 20 oktober, tijd om Kusadasi te verlaten. Eerste stuk via een mooie route langs de kust. Dan wordt de weg vierbaans en langs Izmir komen we toch weer op de tolweg (toch goed dat we het vignet gekocht hebben), hoewel we hebben nergens een tolpoort gezien…. Aan het eind van de middag rijden we bij Oren camping Altin Camp op. Mooi plekje aan het strand, dus stoeltjes naar buiten en genieten.
Opnieuw een paar luie dagen aan het strand. Sam heeft het helemaal voor elkaar…. Kat in de boom, hij zeer tevreden eronder….
Het is rustig. Zondag zijn de andere gasten vertrokken, dus we blijven alleen over. Wel een beetje eenzaam….. Het seizoen is hier echt voorbij. Ook op de boulevard naast de camping is nog maar 1 restaurant open en de resorts aan de andere kant zijn allemaal dicht…. Maar 1 restaurant is genoeg… We eten zalig vis en vooral de voorgerechtjes zijn fantastisch. Gegrilde olijven met knoflook, inktvissalade, sardientjes in het zuur en gevulde paprika. Jammie!!
Dinsdag 23 oktober, we worden wakker met wat druilerig weer. Tijd om verder te trekken richting de Griekse grens. We rijden langs Troje en we besluiten opnieuw hier te gaan kijken. Ons tweede bezoek aan Efeze is goed bevallen, dus Troje krijgt ook een herkansing. We parkeren de auto op de camping vlak bij en lopen de laatste 500 meter naar Troje. We krijgen een rondleiding van de campingbaas, die ook rondleidingen verzorgd. Anderhalf uur lang vertelt hij vol passie over alle lagen van Troje. Van vissersdorp tot grote stad ten tijde van de Trojaanse oorlog en uiteindelijk tot Romeins heiligdom. Super interessant. Onze gids laat ook zien waar je de verschillende lagen kunt zien en wat de verschillen zijn. Daarnaast vertelt hij over alle legendes rondom Troje. De rondleiding maakt ons tweede bezoek aan Troje meer dan de moeite waard!
Het paard van Troje, zoals het er uit had kunnen zien (niemand weet hoe het er in werkelijkheid uit heeft gezien). Rechts de geul die Heinrich Schliemann in 1873 tijdens zijn zoektocht naar de schatten van Troje dwars door alle archeologische lagen heen gegraven heeft, waarbij hij in zijn enthousiasme en onkunde veel schade heeft toegebracht aan de vindplaats.
Fictie (hoe het er waarschijnlijk uitzag) en de realiteit nu (linkerhoek is toren met de wachtstenen).
Opnieuw mooie reliëfs en rechts het welkomst teken wat in alle zuidelijke ingangen van Troje terug te vinden is.
Na de rondleiding bezoeken we het nieuwe museum. De tuin is schitterend. Hele velden gaura lindheimeri.
Museum zelf valt wat tegen. Er wordt nog druk gewerkt aan de inrichting. Veel teksten zijn nog niet klaar evenals de belichting. Kortom moet nog veel gebeuren. Het gebouw zelf is fantastisch. Rondom loopt een helling naar alle verdiepingen. We mogen zelfs even met wat bouwvakkers op het dakterras kijken….
‘s Avonds eten we bij de camping. Net als 5 jaar geleden balletjes gehakt, rijst en salade. Eenvoudig maar lekker. We raken aan de praat met een Zwitsers stel wat net begint aan een lange reis door Azië. Interessant te horen wat zij van plan zijn.
Woensdag 24 oktober tijd om afscheid te nemen van Turkije. We rijden naar Canakkale en nemen de boot naar Eceabat. Bij Canakkale zien we nog een fraai paard van Troje. De overtocht verloopt rustig. Het is wat heiig en de overkant is nauwelijks te zien. Kopje thee en koffie aan boord wordt gebracht. Thee in een glas, koffie in een papieren bekertje. Onderscheid moet er zijn!
Dan het laatste stukje Turkije. Een mooie rit over het schiereiland langs de kust. Bij Ipsala maken we ons laatste Turkse geld op aan diesel en wat boodschappen en dan op naar de grens. Na alle tijdverslindende grensovergangen van de laatste maanden stelt dit helemaal niets voor. Binnen 10 minuten zijn we Turkije uit en rijden we Griekenland in.
Turkije heeft ons opnieuw zeer aangenaam verrast. Ondanks dat we (op doorreis) slechts 24 dagen in dit enorme land doorgebracht hebben, zijn we toch weer onder de indruk van de vriendelijkheid van de mensen, de prachtige afwisselende landschappen en natuur en de enorme schat aan cultuur/historische rijkdommen. We komen hier zeker weer terug. Maar voor nu zijn we weer terug in EUROPA!
Ik heb ervan genoten
BeantwoordenVerwijderen