‘s Avonds strijken we neer in een klein dorpje vlak na Ardahan. We mogen op een pleintje staan. De jeugd komt gelijk op ons af. Even is het leuk maar al snel niet meer. Ze zijn opdringerig en willen geld… Als we dan ook nog ontdekken dat de riem van Sam uit de deur gejat is, zijn we er klaar mee. Geen leuk begin in Turkije….
Volgende ochtend opnieuw een mooie rit door de bergen. Prachtige rode, gouden, groen en gele kleuren in de verweerde rotsen. We passeren opnieuw een pas van boven de 2500 meter en een lange afdaling van 14 kilometer. Via Gole, Oltu en Tortum rijden we naar Erzurum. Tegen 13:00 rijden we de parkeerplaats naast een park in het centrum op. Snel de stad in. Er is weer een hoop te zien. We starten in de Yakutiye Madrasah, een oude Koranschool in Seljoek stijl. Vergelijkbaar met wat we in Oezbekistan gezien hebben maar nu zonder het tegelwerk (heeft er ooit wel op gezeten). Sober en erg mooi. Nu ingericht als museum met onder meer mooi geborduurde kleding.
Terwijl we binnen zijn klettert een enorme hoosbui op het dak. De temperatuur daalt ineens met 10 graden! Ben blij met mijn lange broek vestje. De heren in korte broek houden zich stoer…. Opvallend hier de stoplichten. Niet alleen de lichten verspringen van kleur, maar de complete palen en het ophangframe doen mee!
In de Lala Pasha Moskee zien we een mooi eenvoudig interieur met prachtig schilderwerk in de koepels en langs de randen van het plafond. Vlak ernaast ligt de Madrashah met de dubbele minaret. Er wordt druk gerestaureerd, maar opnieuw een eenvoudige Koranschool in Seljoek stijl met open atrium en mooie ornamentale versieringen. Tenslotte midden in het centrum van Erzurum, 3 mausolea. Torens die als graf dienden voor een emir en twee onbekenden.
Als we teruglopen een vervelend intermezzo. Een groepje opgeschoten jongens gooit met stenen en ze raken enkele auto’s. Ze worden weggejaagd door een boze parkeerwacht. Vervolgens komen ze om ons heen hangen en eisen geld. Gelukkig weet een Turkse mevrouw precies hoe dit aan te pakken… Ze dreigt met de politie en je weet niet hoe snel ze weg zijn….. Armoede en werkloosheid is ook hier een groot probleem, hoewel daar in een voor het oog welvarende stad als Erzurum weinig van te zien is. Op de terugweg zien we ineens een prachtig schouwspel van schone schijn .….
Dinsdag 2 oktober rijden we in een voorzichtig zonnetje (we zitten toch nog steeds op 2000 meter hoogte) richting het westen. Een lange rit over een hoogvlakte met in de verte mooie deels beschaduwde bergketens.
We willen naar de Nemrut Dagi. We kiezen ervoor om een omweg te maken. Vlak voor Erzincan buigen we af naar Tunceli, zo hoeven we maar een klein stukje door het gebied van de Koerden (wordt door Buitenlandse Zaken nog steeds als onveilig bestempeld). Bijkomend voordeel…. het is een prachtige route over een hoge pas en daarna langs de rivier door een nauwe kloof. We passeren onderweg 20 tunnels!
Het is niet druk op de weg…. en als er dan ineens tegemoet komend verkeer is zit deze op de verkeerde weghelft …. Onderweg wordt streng gecontroleerd door militairen met de wapens in de aanslag en overal met zandzakken beveiligde schuttersposities. We komen zelfs een controlepunt tegen waarbij de auto tussen hekken klemgezet wordt waarbij palen uit de weg omhoog komen om wegrijden te voorkomen (daar durfde ik geen foto te maken….). Ook het passerend verkeer wordt onderweg goed in de gaten gehouden….. Wij worden overal vrolijk door gezwaaid…. vormen duidelijk geen bedreiging…..
Eenmaal voorbij Tunceli volgt weer een mooie weg door de heuvels naar Pertek. Prachtig uitzicht over het stuwmeer.
Bij Pertek nemen we de veerboot naar de overkant en zoeken we een mooi plekje voor de nacht met uitzicht over het stuwmeer.
Helaas….. We zitten te dicht op een controlepost en ondanks dat we in eerste instantie toestemming krijgen, worden we toch tegen het vallen van de avond weggestuurd. We rijden in het donker naar een vlakbij gelegen steengroeve en daar staan we uit het zicht van de weg ook prima, zij het zonder het mooie uitzicht….
Volgende ochtend hebben we beschermengeltjes op onze schouders….. We moeten wachten op afslaand verkeer en van de andere kant van de weg komt vanaf een heuvel bij een benzinepomp een vrachtwagen achteruit de weg op gedenderd, ramt een voor ons geparkeerde vrachtwagen en de hele boel ligt op zijn kant….. De vrachtwagen is geladen met betonnen elementen en stond of niet op de handrem of is door de handrem heen geknald….. Gelukkig geen gewonden, maar we hadden niet net een paar meter verder moeten staan……
We laten de ontstane chaos achter ons en rijden toch wat onrustig verder. Dit was toch wel een close encounter….
We rijden via de noordkant naar de Nemrut Dagi. Tot vlak voor Malatya een vierbaansweg en dan een slingerweg van 80 kilometer door het binnenland. Een prachtige weg en goed begaanbaar. Alleen een paar stukjes door de dorpjes is erg smal, stijl en met slecht wegdek. Naar mate we hoger komen wordt het landschap kaler, de weg smaller, de haarspeldbochten steiler…..
De weg eindigt op de parkeerplaats bij het centrum van het nationaal park Nemrut Dagi met een museumpje en een cafetaria. Hier vandaan gaan we om 16:30 met de shuttle bus naar de top van de Nemrut Dagi. Een spectaculaire rit over een gravel weg met steile haarspeldbochten en een bomvol oud busje….. We komen veilig boven.
Boven is het prachtig! We komen uit vlak onder het oost terras waar de koppen weer (restauratie) in de juiste volgorde opgesteld staan.
Wat toch een grootheidswaanzin dat zoveel mensen hier boven op een bergtop aan het werk geweest zijn om voor de eer en glorie van koning Antiochus I Theos drie enorme terrassen uit de bergtop te hakken ( 64 – 38 v. Chr.). Op de terrassen kolossale beelden van hemzelf en de grote goden (Tyche, Zeus, Apollo en Heracles, geflankeerd door een adelaar en een leeuw). We lopen een rondje naar het westelijk terras. Hier liggen de koppen kriskras door elkaar heen. Het is erg druk.
We zoeken een mooi plekje op om te kijken. Het gouden avondlicht van de ondergaande zon over de koppen levert prachtige plaatjes op….
Aan de andere kant de zonsondergang….
Eenmaal onder wordt het snel donker. Een prachtige rode lucht kleurt nu de koppen….
Als we terug lopen naar het busje neemt een gids een foto van ons tegen de bergrug aan. De heren lopen achteraan, Frans in het midden en ik voorop….
Met het busje weer naar beneden en in het cafetaria bereidt de beheerder een eenvoudige maaltijd voor ons op het terras. De elektriciteit is al een tijdje uitgevallen, dus we moeten ons ‘behelpen’ bij kaarslicht. Een gezellig slot van een prachtige avond. Het geluid van de krekels achter ons en een prachtige sterrenhemel boven ons….
Donderdag 4 oktober verlaten we Nemrut Dagi. We rijden de spectaculaire haarspeldbochten weer naar beneden… Op weg naar Cappadocië. We willen binnendoor en niet via de snelweg. Het is een lange rit door een mooi maar eentonig landschap. Bij Goksun zoeken we een overnachtingsplek bij een riviertje. Al snel hebben we bezoek. Een goed Engels sprekende Turk (een Kaukasiër) en de burgermeester (een Tsjetsjeen). Beiden super vriendelijk!
Vandaag het laatste stukje naar Cappadocië via een smalle bergweg naar Develi. Het eerste stuk is prachtig, maar dan blijkt al snel ook hier de Turkse asfaltmachine voorbij gekomen te zijn. Een brede weg loop dwars door de bergen. Bergtoppen weggeblazen, viaducten aangelegd…..
Onderweg ook heel veel pompoenen. Op het land en bergen naast de weg…. Vanuit de vlakte doemen ineens de heuvels van Cappadocië op. In Goreme zoeken we op camping Kaya een mooi plekje op. Staan meerdere Nederlanders waaronder 2 equipes van groep I van De Oude Zijderoute en ….. ook een stel van onze groep….
De volgende dag is het wasdag. Alles lekker droog gewaaid op het dakterras bij het zwembad en aan het eind van de middag gaan we met de bus naar Urgup. Eerst omhoog naar het uitzichtpunt en dan omlaag, langs een moskee naar het terras. We eten in een mooi verbouwd oud huis tegen de rotsen. Binnen een prachtige hal met een grote fontein…
Vandaag waar we voor gekomen zijn…. Eerst vanochtend bij zonsopgang prachtig uitzicht op alle opstijgende ballonnen en dan een fantastische wandeling door Rose Valley.
We starten onze wandeling vanaf de camping. We lopen door de vallei naar beneden, langs grotwoningen en oude kerken, door natuurlijke tunneltjes, over richels en smalle paadjes. Echt geweldig!!!
In de oude kerkjes nog een paar restanten van fresco’s en stenen ornamenten. Het tufsteen is erg kwetsbaar, dus veel is verdwenen of beschadigd.
Echt een prachtige wandeling! We lunchen in Cavasin bij een winkeltje. We verwachten een tosti door de vrouw van de eigenaar bereid, maar ineens komt een scooter voorrijden met verpakte pide tosti's….. Lekker! De eigenaar brengt ons met eigen auto terug naar Goreme. Helaas zet hij ons net voor de steile helling af…. De laatste 2 km omhoog moeten we zelf doen…..
Op de camping horen we dat wij morgen niet mee mogen met de ballonvaart de volgende ochtend (te weinig plaatsen, foutje campingbaas, en omdat wij, als enige van de groep, al eerder gevaren hebben, besluiten wij niet mee te gaan…….) BALEN!!!! Volgende ochtend iets voor 6:00 wordt er op de camper getikt…. We kunnen BALLONVAREN als we binnen 5 minuten klaar zijn…. De zoon van de campingbaas brengt ons naar de ballon, we stappen in en om 6:15 zijn we in de LUCHT!!!
Nog steeds de slaap uit de ogen wrijvend, genieten we van de vlucht…. We staan in een ballon met 12 personen en piloot Mehmet. We stijgen op rechts achter de camping op de weg naar Sunset Point, maken een prachtige vlucht door de Rose Valley en landen bij Cavusin op de trailer….
Vanuit de ballon prachtig uitzicht over de andere ballonen (in de eerste shift stijgen 100 ballonen op en een 3 kwartier later in de tweede shift nog eens 50 ballonnen, wij behoren tot de tweede shift). We varen vlak over de camping en zien onze camper staan. Gelukkig horen we niets…. (Sam is vanochtend ook heel vroeg in zijn slaap gestoord….)
We varen zo dicht langs de rotsen van Rose Valley dat je ze haast kunt aanraken…. Dan stijgen we op tot ongeveer 850 meter met prachtig uitzicht over heel Cappadocië.
Na een uurtje is het al weer gebeurd. De landing wordt ingezet en met feilloze precisie landen we op de trailer van de auto….
De ballon wordt snel (binnen een kwartier) opgepakt/ingepakt en dan is het tijd voor CHAMPAGNE!!!
Rond half tien zijn we weer terug op de camping. Beheerder uitgebreid bedankt! Brave man had er flink mee gezeten dat wij niet mee konden…. Gelukkig alsnog gelukt dus. Nog euforisch van de ballonvlucht ontbijten we uitgebreid en kletsen met de andere Nederlanders. In de middag komt nog een stel van onze reis de camping oprijden. Gezellig!
Ballonvaart filmpjes:
‘s Middags maken we nog een mooie wandeling naar Goreme. Dwars door de vallei proberen we ons een weg te zoeken naar het openluchtmuseum.
Soms op handen en voeten, soms op mijn achterwerk naar beneden…… Maar we komen er… en het is weer een geweldige wandeling.
In het Goremedal is een concentratie van ongeveer 30 kerken/kapellen/kloosters daterend vanaf de 9e eeuw na Chr. te vinden. Van het dal is een openluchtmuseum gemaakt en staat op de Unesco Werelderfgoedlijst. Als wij aankomen is het erg druk. Veel bussen met Japanners, Koreanen en Chinezen…. We hebben al heel veel moois gezien in de Rose Valley, dus door alle drukte valt het in eerste instantie wat tegen. Toch hebben we een aantal hele fraaie fresco’s gezien. Helaas geen foto’s van de echt bijzondere fresco’s want dat is verboden en wordt ook streng gecontroleerd….
Dinsdag 9 oktober, eigenlijk staat op de planning om weer door te rijden. Maar we stellen het nog een dagje uit om met zijn allen ‘s avonds nog lekker te gaan eten. Dus hebben we nog een dagje extra en gaan op stap met de camper naar de ondergrondse stad Derinkuyu (diepe bron). We krijgen een rondleiding en zien de 8 verdiepingen waar ongeveer 20.000 mensen gewoond moeten hebben. Men ‘verstopte’ zich onder de grond ter verdediging tegen aanvallen van buitenaf (onder andere de Romeinen). Beveiliging was onder meer door de smalle gangen af te sluiten met granieten rolstenen.
Veel kruip door en sluip door, maar heel interessant hoe men met zoveel mensen in zo’n kleine ruimte leefde.
‘s Avonds met zijn zessen (3 koppels van ‘De Oude Zijderoute’) gegeten in de keuken van de camping. Buiten een lichtshow met onweer, dus we hebben het binnen gezellig gemaakt. Opnieuw een afscheid van de groep. Ben benieuwd hoe vaak we dit nog gaan doen…. Morgen op naar het Noorden….. Safranboli…. en misschien daarna nog weer iets naar het Zuiden….. we hebben nog alle tijd….
WOW! Einfach superschön zusammen mit 99 Luftballons in luftiger Höhe schweben. lG Marion
BeantwoordenVerwijderen