Grensincident
Ineens grote paniek. Grenspolitieauto’s scheuren met loeiende sirenes over de grens richting Kazachstan. Spijkermatten worden over de weg gegooid. Tweehonderd meter verder rent iemand in paniek de velden in… Er wordt geschoten… Grenspolitie met honden springen uit de auto’s en achtervolgen de man in het veld. Er wordt opnieuw geschoten… De vluchteling wordt opgepakt en in de auto gegooid. Met loeiende sirenes verdwijnen de auto’s richting Rusland….
Toch geen dagelijkse gang van zaken wat hier gebeurd en iedereen is goed van slag. Stonden we net nog vriendelijk te keuvelen met de controlerende grenswacht…. de sfeer is ineens helemaal omgeslagen. Het fototoestel van Frans ligt voor in de auto en alle foto’s worden gewist. Er wordt geen enkel risico genomen dat iets van het incident op beeld is gekomen….. Ook wordt er ineens naar Sam gevraagd. Als ik zijn papieren wil pakken duurt het weer te lang en is het ineens klaar. We worden door gewuifd. We hebben geluk dat de grens niet dicht gaat en we mogen doorrijden.
De Kazachstaanse grens is daarbij vergeleken een fluitje van een cent. Eenmaal binnen moeten we eerst een autoverzekering kopen, dat kan alleen in Kazachstan zelf. Alle anderen zijn ons al voorgegaan dus ook dat verloopt vlotjes. Kantoor in de auto inclusief printer voor een zeer officieel uitziend document…. Ze zijn vreselijk vriendelijk en ook heel erg nieuwsgierig naar onze auto, dus binnen de kortste keren staat de complete familie binnen en moeten we op de foto. Uiteindelijk is het bijna 13:00 uur als we eindelijk weer rijden. De weg is in aanleg en we zigzaggen zo’n 80 kilometer over zand en gravelpaden langs een snelweg ‘to be’. Eindeloze velden met wat graan, zonnebloemen en andere ondefinieerbare begroeiing. Dan mogen we eindelijk het asfalt op en kunnen we doorrijden naar Oral. 
In Oral vullen we alles weer bij geld (100 Tenge is 25 cent), gas, diesel, water en Kazachstaans telefoonkaartje. We zijn de aapjes in de dierentuin, maar de Kazachstanen zijn vreselijk vriendelijk en doen hun best een paar woorden met ons te wisselen. Dan na de lange dag op naar de wildcamp op een veld achter Oral. Opnieuw een mooi plekje inclusief herder met schapen en paarden. Iets te laat komt de waarschuwing de man vooral geen alcohol te geven….. hij zit al achter een biertje…. Het is warm, zo’n 30 graden. De volgende dag opnieuw een lange dag achter het stuur. Het landschap verandert langzaam en wordt steeds kaler met witachtige heuvels in de horizon. In 480 km komen we 2 dorpjes tegen en 3 fietsers! Een tandem en een eenzame fietser onderweg in een internationale solar race per fiets naar China…..
Dan ineens iets heel anders….. een sprinkhanenplaag…..
Het is net alsof we in een dichte sneeuwbui rijden…. We moeten stoppen om de ramen schoon te maken zodat we weer wat kunnen zien. Wat een beestjes…. ‘s Avonds sta ik in Aqtobe op de parkeerplaats bij een recreatiemeertje in het donker nog de ruiten en de voorkant van de auto te wassen. Het is een groot slachthuis…. ‘s Ochtends gaan we de stad bekijken. We kunnen Sam in de schaduw van een grote flat parkeren en we wandelen naar de Nur Ghasyr Moskee. We mogen overal rondkijken en fotograferen (Kazachstan is voor 75% Islamitisch en voor 25% Christelijk).
Dan steken we over naar de Orthodoxe Svyato Nikolskly kathedraal die in het verlengde van de Moskee ligt met een park ertussen.
Dan snel terug naar de auto en Sam. Het is inmiddels dik 33 graden, maar Sam staat nog mooi in de schaduw. De stad uit is best een lastige. Het verkeer hier is zachtjes gezegd hectisch en iedere centimeter asfalt wordt benut…. Een bord met een waarschuwing voor een zonnebril hadden we nog niet eerder gezien…..
Dan weer de M32 op voor 276 kilometer asfalt langs kale steppen. Onderweg een dorpje met mijnbouw. De oude huisjes van de mijnwerkers worden nog steeds gebruikt. Ieder dorpje heeft een grote toegangspoort. Hoe meer tierlantijnen en poespas hoe rijker het dorp. Daarnaast zie je overal langs de weg rijk versierde begraafplaatsen met de meest prachtige mausolea.
We zijn toch wel heel blij met de airco in de auto. Sam ligt er met zijn neus onder… De overnachtingsplek is een wildcamp op de steppen. Mooie plek maar snikheet.
Dinsdag 10 juli, vandaag hebben we een lange rit voor de boeg, 447 km, maar we willen met een paar mensen naar Aral. Kijken of we daar een excursie kunnen boeken voor de volgende dag om naar de scheepswrakken in het voormalige Aralmeer te gaan kijken. De meeste wrakken zijn verwijderd door Chinese schrootopkopers, maar er moeten nog wat liggen. Maar als we de gids spreken blijkt de excursie 6 tot 7 uur te duren. Sam mag mee achterin, maar wij besluiten dat dat geen doen is voor Sam (hele hobbelige rit achterin een SUV). De anderen haken ook af op tijd omdat we na de excursie nog 300 km moeten rijden naar de volgende overnachtingsplek….. Dat wordt te gek. We kijken rond in de voormalig haven en bij het scheepvaart museum. Wrang om te zien dat vanwege de katoenindustrie het Aralmeer grotendeels verdwenen is en daarmee ook de bestaansmiddelen van velen.
Het is tegen de 40 graden. Wij zijn dan nog niet gewend, dus we zijn blij dat we weer in de auto zitten. Onderweg naar het meer van Quamystybas, waar we aan de oever kamperen. Onderweg zien we yurts, kamelen en dromedarissen. We zijn nu echt in verweggistan….
Prachtige wildcamp aan het meer met fantastische zonsondergang. Sam geniet van het meer, net als wij. Zalig fris windje over het water.
Woensdag 11 juli, een rustige ochtend. ‘s Ochtends lekker gezwommen in het meer, ontbijtje in de schaduw van de camper, blog bijgewerkt en we kopen een visje van een voorbijkomende visser. Kosten € 2,50 voor een grote vis, die op ons verzoek ter plekke wordt schoongemaakt. ‘s Avonds eten we gestoofde vis….. althans, na een aantal happen met als resultaat een en al graat zonder veel smaak, geven we het op. Miskoop voor ons, goede dag voor de visser….
Tegen 14:00 breken we op. We moeten nog 200 km naar de volgende overnachtingsplek bij het Korkut Ata monument. Onderweg passeren we Baikoner, de Russische raketlanceerplaats, vanwaar de Russische ruimteschepen hun reis beginnen. Helaas moet je een permit hebben om er te mogen kijken en die hebben we niet. Onderweg veel kamelen.
We overnachten op de parkeerplaats van het mausoleum van Korkut Ata. Geen superplek. Het asfalt houdt de hitte vast, dus het is tot ver in de avond ver boven de 30 graden. Korkut Ata was een beroemde Turkse dichter en zanger (8e of 9e eeuw) en maker van het muziekinstrument de kobyz. Vreemd, zo’n groot monument in het midden van niets… Toch stoppen er regelmatig auto’s met Kazachstanen die even rondkijken (ook bij ons…) en weer verdergaan.
Opnieuw een lange rit vandaag. 473 kilometer naar Turkestan. Een eindeloze rechte weg door kaal steppenlandschap…. We stoppen voor diesel, water en koffie/thee. In het café is iedereen nog volop aan het ontbijt. Tafels vol met eten worden aangedragen. Wij doen het met een potje thee, koffie en twee stukken taart (had 1 besteld….). Reisgenoten schuiven aan voor een gezellig bakje.
Weer snel verder, de thermometer geeft 39 graden aan. Toch is Kazachstan niet alleen maar kale steppen. Er is water en op sommige stukken zie je oases, waterpoelen en riviertjes. Richting Turkestan wordt het weer steeds droger en heter. De overnachtingsplaats op de parkeerplaats bij het Mausoleum van Khoja Ahmed Yasawi ligt vol in de zon. Wordt weer een hete nacht! We laten tegen 16:00 Sam in de camper achter op zijn koelmat met een ventilator over de koelelementen uit de ijskast. Het 14e eeuwse mausoleum is eigenlijk een heel complex van gebouwen waaronder een ondergrondse moskee. Hier schijnt volgens overlevering Khoja Ahmed Yasawi (12e eeuwse Soefi leraar en religieus dichter) 63 jaar ondergronds geleefd te hebben. We lopen rond in de prachtige gebouwen. Foto’s maken is helaas verboden, maar stiekem weet Frans toch een foto van het plafond te maken. Doet een beetje denken aan het Alhambra in Granada, maar dan strakker van vormgeving.
We leggen het bijna af van de hitte dus we schieten het Cultuur Historisch Museum in. Helaas ook hier geen airco…. Wel een prachtige yurt van een Khan en mooie kostuums. Teksten helaas alleen in het Kazachstaans, dus voor ons niet te volgen. De Kazachstanen zijn trots op hun cultuur en overlevering en dat is zichtbaar. Prachtige heroïsche schilderijen met hoog testosteron gehalte, veel wapengekletter en groter, groter, groots. We vluchten het gebouw weer uit en zoeken samen met Sam de schaduw op onder een boom. Het is ons echt een beetje te warm….. beloofd nog wat voor de rest van de reis.‘s Avonds eten we met reisgenoten bij een Kazachstaans restaurantje. Een soort Turkse durum en kip. Voor 6 euro samen inclusief water en thee….
Na een bloedhete nacht (Frans is ‘s nachts nog een keer met Sam wezen wandelen om af te koelen) zitten we ‘s ochtends in de schaduw van de bomen. Niemand heeft veel zin. Dan ontdekken we een badhuis aan de andere kant van de straat…. Ga even lekker genieten van een uitgebreide douche en lekker haren wassen voor 75 cent. Tegen 13:00 vertrekken we nadat we eerst even boodschappen doen. Frans kan geen bier vinden…….. Gelukkig bij een supermarkt een stuk verderop kan hij te kust en te keur. Onderweg in de stad enorme limousines en kleurrijke versieringen.
We besluiten samen met reisgenoten een stukje van de route af te wijken en langs de opgravingen van Otrar te rijden. We rijden in de zinderende hitte over kale vlakten en zien eigenlijk alleen kamelen en dromedarissen.
Bij Otrar gekomen worden we door twee enthousiaste dames uitgenodigd de plaatselijke moskee te bezoeken. Er schieten al snel ook een paar mannen te voorschijn, die iets meer bedenkingen lijken te hebben, maar we mogen rondkijken en fotograferen. Dit is echt een moskee in een dorp die dagelijks gebruikt wordt zonder pracht en praal.
We nemen afscheid met een High Five. Het is inmiddels laat geworden, dus we moeten haast gaan maken om onze overnachtingsplek bij het Mausoleum van Ayshah Babi te halen voor donker. Het is nog een dikke 200 kilometer. Het laatste stuk verandert het landschap en rijden we door de heuvels met op de achtergrond de bergen. Door het gouden avondlicht is het een prachtige rit.
Onderweg is de snelweg weg en lopen er zo ineens koeien op de snelweg…
Net voor duister rijden we rond 21:30 de overnachtingsplek op. Omdat we iets hoger zitten (rond de 600 meter) is het een verademing. We slapen als een blok beton en ‘s ochtends vallen er zelfs wat druppels regen. We bekijken het Mausoleum van Ayshah Bibi en haar kindermeisje (legende vertelt dat zij onderweg naar haar geliefde is gebeten door een slang en overleden voor hij haar kon huwen). Veel bruidsparen bezoeken het Mausoleum. Midden in de steppen zie je dan een keurig onderhouden mausoleum met tuinen vol rozen en eenjarigen. Op zich niet heel bijzonder. Wel busladingen vrouwen die komen bidden.
Een koelkastmagneet rijker rijden we weer verder richting Almaty. De rit is minder mooi als gehoopt. We rijden langs grens met en de bergen van Kirgistan, maar zien er weinig van. Zacht glooiende heuvels met landbouw en veeteelt met in de verte grenswachttorens. De wildcamp van vannacht is bij Alga aan een riviertje. Mooi plekje en ‘s avonds speelt Frans ‘we zijn er bijna’ door camper schoon te maken. Er valt zelfs een fris buitje.
Met een glimmend witte camper vertrekken we zondagochtend 15 juli naar Almaty. Onderweg zien we dat door het buitje van gisteren de bloemen helemaal uit hun dak gaan. Het is een prachtige roze zee van bloemen.
Het is druk onderweg. Hoe dichter we bij Almaty komen hoe erger. We tanken diesel en een stukje verderop gas. Het gasmannetje schrikt wakker, stuift naar buiten in pyjamabroek, ziet mij, schiet weer naar binnen en komt even later weer keurig gekleed naar buiten….. Dan komen we in de puinhoop voor Almaty. 4-baans weg onder constructie. Iedereen zoekt zijn eigen weg kris kras door elkaar heen met vaak 6 rijen dik waar eigenlijk maar plaats is voor 3…. We overleven het.
We krijgen een appje dat het erg druk is op de beoogde overnachtingsplaats bij de schaatsbaan Medeo. We hebben ‘vrij’ in het reisschema, dus we besluiten maar direct door te rijden naar het Nationaal Park Ile Alatau tegen Almaty aan. Ook daar is het superdruk met mensen die aan het picknicken en BBQ-en zijn. Bij het riviertje in een bocht naar het grote meer van Almaty vinden we een plekje. Mooi plekje met prachtige bloemen.
We staan echt in de bergen met een aangename temperatuur. Later sluiten reisgenoten aan en we hebben een gezellige avond met veel bezoek. Mensen zijn verschrikkelijk nieuwsgierig en willen graag binnen kijken. Oke, 2 man is prima, maar dat zien anderen die denken dat kunnen wij ook en er begint een file voor de camper te ontstaan….. Wel verschrikkelijk vriendelijk en hele leuke gesprekken.
We hoeven ons pas donderdag te melden op het volgende overnachtingspunt, dus we hebben wat vrije dagen die we zelf kunnen invullen. Eerste prioriteit van ‘we zijn er bijna’ is wassen…. Na 3 weken zweten hebben we het nodige wasgoed verzameld, dus ik ga braaf op zoek naar een wasserette….. Op internet wat gevonden, dus wij in de auto op zoek….. Niets dus…. We vinden wel een groot winkelcentrum, dus daar maar gaan kijken. En JA!!!! in de kelder vinden we een wasserette. Gauw het wasgoed verzameld en 2 wasmachines gevuld! Terug bij de camper doen we een minder leuke ontdekking. Er ligt vloeistof onder de motor. Frans gaat kijken en er is een slang stuk. Er lijkt water te lekken dus na contact met onze Nederlandse garage (die by the way in Oostenrijk op vakantie was….) denken we aan de airco. Via onze reisbegeleiding krijgen we een adres van een garage. Daar gekomen kunnen die niets voor ons doen en zij sturen ons door naar een airco specialist. Daar aangekomen, wachten, wachten en wachten. Bloedheet, 40 graden in de camper, dus niet echt leuk. Wel hele vriendelijke mensen. Wanneer we eindelijk aan de beurt zijn blijkt het niet de airco te zijn, maar de slang van de stuurbekrachtiging is stuk en er was dus olie gelekt. Het is inmiddels ruim 19:00 uur, dus we moeten morgen terugkomen…..Vloeistof bijgevuld, slang had Frans al provisorisch geplakt en wij terug naar ons plekje op het Nationaal Park. ‘s Nachts onweer in de bergen, dat en het gedoe rond de auto maakt dat we onrustig slapen. Volgende ochtend 9 uur moeten we weer bij de garage zijn, dus om 8 uur starten we. 30 kilometer rijden door de stad. We halen het niet in een uur. Het is superdruk en er zijn weer allerlei rare ongelukjes en wegopbrekingen. Grappig om te zien dat de lijnen van de trolley bus handmatig verzet worden om om een ongelukje te rijden…..
Rond 9:30 rijden we bij de garage voor. Er is een mooi bankje voor ons klaargezet onder de boom. De auto wordt op blokken gezet, de kapotte slang verwijderd en dan begint het lange wachten…… Pas rond 15:00 komt de nieuwe slang. Dan duurt het nog even voor de monteur tijd heeft de slang te vervangen. Er wordt ook een roostertje voor de radiator gezet om stenen (en sprinkhanen) tegen te gaan, dus de auto wordt weer alleen maar beter….. En…. ik heb de hele dag de tijd om het blog bij te werken……
Rond 19:30 zijn we klaar. Geld gehaald bij de bankomat en betaald. Dan uitgebreid afscheid en een nacontrole (weer op de blokken!). Het is na achten als we rijden en we komen in het halfdonker weer op ons plekje in het Nationaal Park. Bekaf! Snel eten en in bed. Prachtig weer als we woensdag 18 juli wakker worden. Vandaag gaan we naar de Charyn Canyon, waar onze mede reisgenoten al een dag zijn. Eerst even water bijvullen bij een bronnetje en dan de berg af naar Almaty.
We moeten dwars door de stad. We hebben dik een uur nodig om er door te komen.
De snelweg richting de grens naar China en Kirgistan is bijna verlaten. Na 100 kilometer pauzeren we even om de vloeistof van de stuurbekrachtiging te controleren. Alles lijkt goed en we appen de monteur een duimpje. Dan draaien de binnenlanden in richting Kirgistan. In de dorpjes allerlei stalletjes langs de weg met groente en fruit. Dichter bij de bergen wordt het steeds stiller en het landschap meer eenzaam en verlaten.
De laatste 20 km naar Charyn Canyon is heel slecht. Wasbord en maximaal 20 km per uur. Frans rijdt 30 dus Sam en ik rammelen er zo’n beetje uit…. Maar het uitzicht eenmaal aangekomen op Charym Canyon vergoedt veel.
We vinden een prachtig plekje op de rand van de canyon. Samen met de orginele bewoners, een soort woestijnrat.
De volgende ochtend trekt de rest van de groep verder richting de grens. Wij gaan eerst met een medereisgenootje de wandeling door de canyon maken. Het is om 9 uur al erg warm zo’n 30 graden. De rotsformaties zijn prachtig roodachtig gekleurd. Je kunt er de meest fantastische figuren en dieren in herkennen. We wandelen in ongeveer anderhalf uur naar de oase aan de brede snelstromende rivier de Charyn.
We genieten van koffie en thee bij de lodge en gaan dan met de ‘taxi’ terug omhoog naar de auto. Een spectaculaire rit achterstevoren op de achterbank van een open auto. De chauffeur scheurt door de kloof, dus we stuiteren achterop en van fotograferen, wat eigenlijk de bedoeling was, komt niet veel terecht. Maar we hebben dik lol!
Terug boven rijden we iets rustiger over de wasbord weg terug en dat scheelt! Dan volgt een prachtige weg door de bergen naar Kegen over een pas van 1933 meter. Onderweg stoppen we bij het uitzichtpunt over de Charyn. Mooi uitzicht over de rivier en de geërodeerde rotsen van de canyon.
In Kegen doen we nog even boodschappen in een schattig klein winkeltje om de laatste Tenge op te maken. Bij de kassa zit een mannetje met allemaal gouden tanden en kiezen in zijn mond. Hij telt in het Engels met mij mee. We hebben beide dik lol!
Voor het allerlaatste geld tanken we nog even diesel en dan is het op naar het wildcamp aan de rivier. De weg er naar toe is echt de slechtste weg tot nog toe. 15 kilometer stapvoets door gaten, kuilen en over (langs) grote stenen…. Je kunt je niet voorstellen dat dit de weg naar de grensovergang is….. Sinds Kazachstan ‘onafhankelijk’ is moeten de wegen rond de grensovergangen opnieuw aangelegd worden omdat de oude wegen kriskras over de nieuwe landsgrenzen lopen….. Daar is men dus nog hard mee aan het werk….. De wildcamp vergoedt veel. Prachtig gelegen aan de rivier, midden in de weiden met bloeiende kruiden als tijm, oregano en salie. Het ruikt zalig. Paarden, koeien en schapen lopen vrij door het landschap met op de achtergrond de prachtige besneeuwde toppen van de Tianshan bergketen. We zien zelfs een bever in de rivier….
Morgen verlaten we Kazachstan al weer. Het land van de eindeloze steppen, de woestijngebieden, de lange kilometers over eindeloze rechte wegen, de ontzettend vriendelijk mensen onderweg, de kamelen, paarden en nog veel meer…. Jammer dat we niet meer tijd hadden onderweg om rond te kijken. Helaas is dat toch echt een nadeel van deze reis. Maar, de race hier naar toe is nu afgelopen. We hebben nu het meest oostelijke puntje van onze reis bereikt en nu begint het echte avontuur over de zijderoute…..
Het was weer een genoegen om dit te lezen. Nog even en we zijn hier in Nederland ook in een steppe veranderd. Er is al weken geen drup regen gevallen.
BeantwoordenVerwijderen