De Noordkaap….. Done it! En dan……
We vinden het Noorden fantastisch en willen nog wel een stukje verder. Naar de Barentszzee en het Arctisch gebied in het Noordoosten van Noorwegen. Maar eerst de ruim honderd kilometer terug vanaf de Noordkaap. Het weer verslechtert en opnieuw rijden we in stromende regen over de smalle weg langs de kust.
We overnachten bij Trollholmen. We zijn van de grote weg afgedraaid en over een binnen weggetje langs de scherenkust gereden naar het eindpunt van de weg. Een met gras en lage struikjes begroeid kommetje tussen de rotsen.
De volgende ochtend in het zonnetje zien we pas goed hoe mooi het hier is. Samen met Sam maken we de wandeling naar de Trollen. Volgens de legende zijn de trollen versteend toen ze bij de oversteek over het fjord ingehaald werden door de dagenraad….. Wij, nuchtere Hollanders, zien een prachtig geërodeerde rotskust…. De trollen zijn niet groot maar schitterend gelegen op de punt van een kaap. Met het zonnetje erbij helemaal top!
We rijden verder langs een vrij saaie weg. We zien lage berken en struikjes (bessen) en ook die hebben het moeilijk in dit klimaat. Bij het centrum van het Nationaal Park Stabburnes bezoeken we een klein maar fijn museum. We zien een film over het leven en de tradities van de Sami. Met het verdwijnen van de oudere generatie verdwijnt ook steeds meer van de traditionele leefwijze.
Opnieuw verder. De sporadische dorpjes bestaan uit een winkel, benzinestation en een handjevol huizen. Een dertig kilometer boven Lakselv blijven we staan bij een strandje met mooi uitzicht over de baai. Ondanks een voorzichtig zonnetje is het koud! Zo’n 6 graden!
’s Ochtends, woensdag 23 augustus, trekken we een stukje het binnenland in naar de Silfar Canyon. Een mooie wandeling met Sam, maar de kloof is weinig spectaculair.
De weg vervolgt over een kale hoogvlakte met prachtig rood gekleurd gesteente. Volgende stop is de Adamfoss. Een waterval diep naar de onderliggende rivierdelta met goudgeel strand in het fjord. Een plaatje om te zien.
De weg gaat dan over in een 23 kilometer lang bar slechte karrenpad langs schitterende kloven en fjorden. We rammelen genietend door de auto met 30 km per uur. Panter en Sam denken er duidelijk ander over…. Panter ligt gestrekt in de mand van Sam…. De weg wordt weer beter maar het weer slechter als we in de regen het schiereiland Varanger op rijden. Bij Vestre Jacobselv stoppen we op een parkeerplaats. Hoog uitkijkend over de weg en het Varanger Fjord en de Barentszzee.
Vandaag, 24 augustus, rijden we naar the end of nowhere….. Hamningberg een vissersplaatsje aan de meest oostelijke punt. Eerste stop is Vadso. We bezoeken de aanlegmast van het luchtschip waarmee Amundsen in 1926 vertrok naar de Noordpool. De mast ligt midden in een mooi natuurgebied dus Sam mag weer mee aan de wandel.
Verder naar het Noorden rijden we langs een kale, ruige kust zo nu en dan onderbroken door een baai met een mooi zandstrand, alleen de badgasten ontbreken.
Via de tunnel rijden we Vardo in. Hier ligt de vesting Vardehus. Een achthoekige vesting met aarden wallen. Het is net een Bourtange in het klein. Het stadje zelf maakt een wat vervallen indruk. Je vraagt je ook af waar de mensen hier van leven zo verlaten van alles en iedereen…..
Terug door de tunnel en op weg naar het einde van de wereld. 46 kilometer over een 1-baans weg door een rotsig maanlandschap. De rotslagen zijn door de ijstijden omhoog gestuwd en verticaal komen te liggen. Ze vormen nu prachtig geërodeerde coulissen langs de smalle weg. En ook hier weer afgewisseld door zo nu en dan een kleine baai met mooi wit/geel zandstrand.
Hamningberg zelf is een uitgestorven vissersdorpje. Een paar huizen, een kerk en een kroeg die dicht is… We wandelen rond met Sam terwijl de wind tussen de huizen door giert….. Dit is echt the end of nowhere…..
We rijden dezelfde fantastische 46 kilometer weer terug, langs Vardo en verder naar Vadso waar we de parkeerplaats opzoeken. De voorbode van de harde wind in Hamningberg zet door. Het stormt en we worden bijna van de parkeerplaats afgeblazen. Gelukkig komt de wind van achteren. Tegen de middag wordt het wat rustiger en rijden we naar Varangerbotn voor een bezoek aan het Sami museum. We zien veel (digitale) informatie over de geschiedenis van de Sami. We willen inmiddels wel eens wat meer weten over hoe de Sami nu leven, maar daar wordt helaas weinig aandacht aan besteed.
Door richting Kirkenes, het meest Oostelijke deel Van Noord Noorwegen, tegen de grens van Rusland aan. Onderweg stoppen we in Neiden bij de moderne Stafkirke die heel bewust hier neergezet is als Noorse stempel op het gebied wat zij samen met de Russen beheerden.
Nog een stop bij de waterval Skoltefoss, veel water maar weinig hoogteverschil, voor we vlak voor Kirkenes een parkeerplaats opzoeken voor de nacht.
Hoe blond kun je zijn deel 12, spanning en sensatie…..
Als ik Sam uitlaat op de parkeerplaats zie ik beneden bij het water van het fjord in de regen en half in het duister een paar mannen in trainingspakken trekken aan een ketting met daaraan een soort container in het water. Ze proberen de container aan wal te trekken….. Gauw weg, geen idee, lijkt wel smokkelwaar……. De volgende ochtend zijn ze opnieuw bezig. Nu zie ik wat ze aan het doen zijn….. Een voor anker liggend motorbootje is gezonken. Alleen de achterkant van het bootje steekt boven het water uit en leek half in het donker net een container.
Vandaag rijden we een stukje langs de grens met Rusland. De 885 staat erom bekend dat de weg zo slecht is en dat klopt! We rijden zo’n dertig kilometer tot Scanvik. Hier staat een mooie houten kerk in het bos. De kerk is dicht, maar later als we er later weer langs rijden zien we een bruiloft in volle gang. Een deel van de mensen is in klederdracht.
Tussendoor bezoeken we het bezoekerscentrum van het Ovre Pasvik National Park. Er zit een prachtige botanische tuin bij! Heel veel riddersporen, monnikskappen en zelf Zeeuwse knoopjes. Benieuwd wat ze doen om deze planten elk jaar weer opnieuw te laten overwinteren in dit klimaat….
We rijden nog een klein stukje door over de 885 naar een uitkijktoren richting Nikel in Rusland. Helaas, dicht, en bovendien miezert het weer en is er dus niets te zien.
Op naar Kirkenes, de meest oostelijke stad van Noorwegen. Het is zaterdagmiddag en het centrum is uitgestorven. We lopen naar de Andersgrotta, die in de 2e WO dienst deed als schuilkelder tegen de Russische bombardementen. De grot is toevallig open omdat een groep soldaten een rondleiding krijgt. We kunnen even binnen gluren, maar worden dan weggestuurd.
We verlaten Kirkenes en rijden naar de grens met Rusland. In dit uiterste puntje van Noorwegen kunnen we nog een klein stukje verder… Grense Jacobselv.
Dachten we dat de 885 ’s ochtends slecht was, nou, die was geweldig vergeleken bij deze weg. 40 kilometer 1-baans weg met gigantische bulten, hobbels en gaten en de laatste 15 kilometer een gravel weg met enorme gaten… en dan komen we aan in Grense Jacobselv.
Een kerk, 2 huizen, een paar boothuisjes en een pier met een parkeerplaats. Op de parkeerplaats een Finse camper en een Russische tent. That’s it! Opnieuw the end of nowhere… Maar het heeft wel wat. De Barentszzee is prachtig en met aan een kant de Noorse uitkijkposten op de berg en aan de andere kant van de baai de Russische heeft het ook wel wat beklemmends. Net alsof je continue bekeken wordt…. Wat misschien ook wel het geval is. Veel anders is er immers niet te zien….
Het wordt een stormachtige nacht. De Russen met het tentje geven het om 6 uur ’s ochtends op en vertrekken. Boffen wij toch met onze comfortabele miss Laika! Om 9 uur valt onze mond open als er een Finse touringcar de parkeerplaats opdraait…. Ineens loopt er een buslading Finnen rond op dit vreemde plekje aan het einde van de wereld….
Na een strandwandeling met Sam hobbelen we de 40 kilometer weer terug.
Met deze laatste tocht naar de Barentszzee besluiten wij onze reis in Noorwegen. Bij Neiden buigen we af naar het Zuiden en zondag 27 augustus steken de grens met Finland over. De terugweg van de Noordkaap is nu echt een feit.
